خدیو ملک ستان شهریار بافرهنگ

که ساخت کوسش گوش سهر پر ز غرنگ

مثال قدرت و تمثال هوش و معنی هنگ

پناه دین کنف عدل افسر اورنگ

درندهٔ دل شیران شرزه در صف جنگ

به پیکرش بَدل پوست فرّ و شوکت و سنگ

به پای او ز شرف بوسه می زند اورنگ

فروکشد به شکم چنگهای خود خرچنگ

چو حوت راست نمودی بر آسمان خرچنگ

لغات دانش و دین رابیان او فرهنگ

نه آن ز لای مکدر شدی نه این از زنگ

زهی ترازوی عمر ترا ابد پاسنگ

که کوه قاف بگنجد به کفهٔ نارنگ

نه یک مثال چو روی تو بوده در ارژنگ

به بعشه که از آن بیشه رسته چوب خدنگ

چو عقل مصدر هوشی چو هوش جوهر هنگ

ز باس عدل تو در کاروان ننالد زنگ

ز پرّ خویش کند سایبان به فرق کلنگ

ز عکس روی تو گلگون شود همی شبرنگ

به خصم چون که خدنگ افکنی ز پشت هدنگ

مصوّری که زند صورت ترا بیرنگ

ز گَرد گردان خورشید و ماه آهن رنگ

گمان بری بهم آمیختند باده و بنگ

به یال مرگ نهد خم خام پالاهنگ

بتازی اسب نگیرد سبق پیادهٔ لنگ

اگر عدوی تو اکوان بود اگر ارچنگ

نشسته شیری بر اژدها نهنگ به چنگ

دل زمانه مشبک کنی ز نیش پرنگ

زمین رزم شود خانه خانه چون شترنگ

مشمّر از پی رزمت دو دست تا آرنگ

چو دود آذرپیچان شدم ز محنت و رنگ

که بی تو چون مه سی روزه قامتم شده چنگ

به بزم عشرت من زهره برکشد آهنگ

که بی حضور توام بُد دلی چو قافیه تنگ

همیشه تا نبود باده خوار طالب ننگ

چه باد باد دو چشمش ز خون عقیقی رنگ