رسولی آید از ملک ری بشیر و نذیر

مر آن یک از پی خصم و مر این یک از پی میر

که با تو خاطر شه را عنایتیست خطیر

که بر تو خشم ملک شعله می کشد چو سعیر

به کار رفته و آینده حاکمست و خبیر

که با مراد تو هم دوش می رود تقدیر

که بدسگال تو بیهوده می کند تدبیر

عنان چاره رها کن رکاب باده بگیر

که در سرینش ناخن فرو رود چو خمیر

بگو که نان نتوان پخت از این خمیر فطیر

تو آب نوش که بیهوده می زنند صفیر

بهل که گندم و جو را عیان شود تسعیر

گمان مبر که کند حکم نیک و بد تغییر

ز زشت زشت دهد پاسخ از خجیر خجیر

به کردگار رها کن که ناقدی است بصیر

رضا به دادهٔ او ده که عالم است و قدیر

و لیک مصلحتی را همی کند تاخیر

نه خون حیضست اول که گردد آخر شیر

به ماه بهمن باشد که بر دهد مه تیر

ز معنی خوش و مضمون تازه نیست گزیر

اگرچه عفو تو ناگفته هست عذر پذیر

کشیده راوی اشعار من به چرخ نفیر

زهی سیاست بی جرم و خشم بی تقصیر

که هیچ ناظرش اندر جهان ندیده نظیر

که حسن او چو هنرهای توست عالمگیر

ز بام عرش سرافیل می زند تکبیر

سجود می برد از چرخ آفتاب منیر

ز نور سورهٔ والشمس می کند تفسیر

اگرچه مایهٔ تعظیم توست این تحقیر

تو خود بگو که نه با شخص تست ملک حقیر

که پای او به فلک رفت حبذا توفیر

که او گرفته کسی را که هست کشورگیر

اسیر اوست امیری که خلق کرده اسیر

چه جای شیرکه او می کند نخجیر

پری نگر که سلیمان همی کند تسخیر

به جان او که برو ترک این ریاست گیر

به جای خصمی خیر به جای دوست شریر

بترس از آنکه زند مژه اش به جان تو تیر

ز بهر چارهٔ صفرای تست ازو بپذیر

حکیم حاذق بیجا نمی کند تقریر

اگر چه شعر مرا کس نمی خرد به شعیر

که یک نگاه وی ارزد به هرچه در کشمیر

که فخر از تن او می کند لباس حریر

که زلف او را ساید همی به خویش عبیر

که هر دو کون نیرزد به یک نصیحت پیر

از این مرنج که میرت کشیده در زنجیر

خراب کرد ترا تا ز نوکند تعمیر

که در شریعت فرض است دزد را تعزیر

که نان بختت برناید از تنور فطیر

زنی به همت او پشت پا به چرخ اثیر

هر آنچه بیش زنی لت فزون دهد تأثیر

هزار تیشه زند تا شود به شکل سریر

گرفته مار سیاهی به چنگ میر کبیر

یقین شدم که همین بود خواب را تعبیر

که آفتاب و مه استش نهان به جیب و ضمیر