و او قبای خود به من بخشد ز لطف بیشمار

من غلام خاص اویم او غلام شهریار

او ملک را جان نثار آمد من او را جان نثار

نهرهای آب جاری کرده است از هر کنار

جاری از دریای طبع خویش شعر آبدار

کاب من در نطق جاری آب او در جویبار

تشنه تر سازد به خود آن را که بیند هوشیار

بوی آب شعر من از سنبل زلف نگار

آب شعر من همی غلطان دود در روی یار

آب نهر او فزون گردد به فصل نوبهار

من ز اشعار آ ورم آبی چو کوثر خوشگوار

من به صد فرهنگ آب آرم به عون کردگار

آب او از تاب مهر آسمان گردد بخار

جویبار آب نهر او جبالست و قفار

تازه گردد ز آب شعر من روان هوشیار

باغهای فضل را از آب شعر من ثمر

زآب شعر من به طبع دوستان حلم و وقار

من ز آب شعر جستم در بروی اعتبار

من ز آب شعر دارم بر ادیبان افتخار

حکم او چون شعر من جاری بود در روزگار