باده جان بخشت و دلکش خاصه از دست نگار

خاصه بر صحن گلستان خاصه بر اطراف باغ

خاصه با یار مساعد خاصه اندر روز عید

خاصه با الحان سار و صلصل و درّاج وکبک

خاصه آن ساعت که خوب بر سبزه میغلطد نسیم

خاصه آن ساعت که یار از بیخودی آید به رقص

خاصه آن ساعت که از هستی نگار نازنین

خانه آن ساعت چون ساغر تهی گردد ز می

خاصه اندر ملک ایران خاصه اندر عهد شاه

بندهٔ شاه عجم فرمانروای ملک جم

آنکه چون در وصف تیغش خامه گیرم در بنان

دست او در بزم منعم چون عطای ایزدی

بخل از جودش سقیم و دهر از قهرش عقیم

افتخار هر که در عالم به اخلاق نکوست

اعتبار هرکه درگیتی به مال و کشورست

انتظار سائلان زین پیش بود از بهر جود

اقتدار هر که در گیتی به گنج و لشکرست

ای که گویی از ضمیرش گشت هر تاری منیر

ای که گو یی از عطایش گشت هر خواری عزیز

یاد او عقلست ازان در هر سری دارد وطن

قهر او زهرست ازان تن را نیفتد سودمند

روز قهر او به بزم اندر نخندد باده نوش

بس که زَهرهٔ پردلان را آب سازد تیغ او

گر نبودی مدح او دانا ز دانش داشت ننگ

لطف او از خار گل سازد به طرف بوستان

گر نسیم لطف او بر هفت دریا بگذرد

و ر رود در شوره زار از نطق شیرینش سخن

آیت قهرش دمیدم وقتی اندر بحر وکوه

روزی از تیغش حدیثی بر زبانم می گذشت

یک شب اندر کوهسار از عزم او راندم سخن

در چمن دیدم درختان راکه از اوصاف او

با یکی گفتم شما را هم مگر از جود او

گر نبودی جود او ما را نبودی رنگ و بوی

سرورا خوانند صاحب اختیارت لیک من

در رضای ایزد و اخلاق نیک و حکم شرع

حبذا از کلک سحّارت که از بس ساحری

شکّرِ مصری به چین آرد گه از دریای هند

گرچه نی شکر دهد آن نی گهر بخشد از آنک

نیز اگر عنبر فشاند بس عجب نبود که هست

راستی خواهد مگر آب حیات آرد به دس

خلق می گفتند اسکندر چو درظلمات رفت

لیک باور شد مرا روزی که دیدم کلک تو

سرورا صدرا خداوندا همی دانم که تو

بر دعای پادشه زانرو کنم ختم سخن

تا بود خورشید شاه اختران در آسمان

شوکتش چون نور انجم تا قیامت بی قصور

راحت امروزه اش هر روز افزونتر ز دی