ای زان دو سیه مار که جا داده به گلزار

سحار ندیدیم زره پوش و معربد

عقرب همه زهر آرد و آهو همه نافه

چشمان تو چون خشم کنی زهر دهد بر

چین معدن نافه بود ای شوخ فسونگر

زلف تو بود نافه و آن نافه پر از چین

تا داده صدف داده همی پرورش دُر

دلهای بینباشته در چاه نبینند

غافل که درین زیرکله خرمن مشکست

یک دایره بر صفحه یی از سیم کشیدست

آن نقطه دهان تو و آن دایره خطت

هیچ افتدت ای مه که به ما متفق آیی

تو از لب جانبخش و من از منطق شیرین

ملکی که ز تیغ خم ابرو نگشاید

بومی که مسخر نشد از شعر دلاویز

در قلعه گشابی چه به رنگ و چه به نیرنگ

با کلک و بنان من نقب افکن و عارض

چون کار به بیرحمی و خونخوارگی افتد

ورکار به صدق نفس و عهد درستست

ور معدلتی باید تا ملک بپاید

هرچند جهان شعر من و حسن تو گیرد