ای خامهٔ مشک افشان چون نامه نگار آیی

« ای ساقی خوش منظر مست می نابم کن

کیفیت بیداری خون کرد دلم ساقی

هر وقت که می خواران پیمانهٔ می نوشند

من زهر فراقت را زین پیش نمی نوشم

پیش لب نوشینت تا کی به سؤال آیم

رخساره نشان دادی بی دین و دلم کردی

خواهی که در این عالم یک عمر کنم شاهی

ترسم که بر خسرو داد از تو برم آخر

شه ناصردین کز دل پیر فلکش گوید

صد بار فروغی من با دل بر خود گفتم