نشه ای داده به من دست از این مطلع شاه

دگر دهد باده کنون ساقی سیمین بدنم

تا به پیرانه سرت جام دمادم بخشند

مستی عشق تو را چند نهان باید داشت

حال پروانهٔ دل سوخته من می دانم

آن که بر کشتن من تیغ کشیده ست تویی

آن چنان بر سر کویت به غریبی شادم

روز هجرت ز گران جانی خود حیرانم

رهبری کرد به کوی تو و برد از راهم

تا لبت گفته به من سر سخن دانی را

مالک نظم گهربار ملک ناصردین

خسرو عهد فروغی نظری کرده به من