بیار باده که هنگام مستی جان است

که عقل بر سر بازار عشق حیران است

گر این کمال نیابی، کمال نقصان است

حیات خضر پیمبر ز آب حیوان است

مگر کسی که به محنت سرای هجران است

وگر نه جان گران مایه دادن آسان است

که در دیار پری چهره محص درمان است

طناب عمر من آن موی عنبر افشان است

دل من است که هم جمع و هم پریشان است

هنوز صورت او زیر پرده پنهان است

که ماه عید همایون شاه ایران است

که زیر رایت او آفتاب تابان است

بساط مجلس عیدش نشاط دوران است

که شادکامی شاعر ز عید سلطان است