غزل شمارهٔ ۵۳

اندوه تو شد وارد کاشانه ام امشب

مهمان عزیز آمده در خانه ام امشب

صد شکر خدا را که نشسته ست به شادی

گنج غمت اندر دل ویرانه ام امشب

من از نگه شمع رخت دیده نورزم

تا پاک نسوزد پر پروانه ام امشب

بگشا لب افسونگرت ای شوخ پری چهر

تا شیخ بداند ز چه افسانه ام امشب

ترسم که سر کوی تو را سیل بگیرد

ای بی خبر از گریه مستانه ام امشب

یک جرعهٔ تو مست کند هر دو جهان را

چیزی که لبت ریخت به پیمانه ام امشب

شاید که شکارم شود آن مرغ بهشتی

گاهی شکن دام و گهی دانه ام امشب

تا بر سر من بگذرد آن یار قدیمی

خاک قدم محرم و بیگانه ام امشب

امید که بر خیل غمش دست بیاید

آه سحر و طاقت هر دانه ام امشب

از من بگریزید که می خورده ام امشب

با من منشینید که دیوانه ام امشب

بی حاصلم از عمر گرانمایه فروغی

گر جان نرود در پی جانانه ام امشب

متن