دلم که بسته تعلق به زلف پرچینی

ز ماه چاردهی روزگار من سیه است

مرا نهایت شادی است با تو ای غم دوست

سپهر با همه بی مهریش به مهر آمد

غمت کشیده به خون کافر و مسلمان را

بلای مردم دانا ز چشم فتانی

مگر ز شام فراق تو اطلاعی داشت

چگونه نیش تو عشاق تنگ دل نخورند

همه فدای تو کردند جان شیرین را

معاشر تو ز گل گشت باغ مستغنی است

به سرکشی تو ای گلبن شکفته خوشم

شمایل تو به حدی رسید در خوبی

سر ملوک عجم مالک خزاین جم

قبای سلطنتش را چنان بریده خدای

فروغی این همه شیرین کلام بهر چه شد