به شکر خنده دل بردی ز هر زیبا نگارینی

چنان بر من گذر کردی که دارایی به درویشی

هزاران فتنه برخیزد ز هر مجلس که برخیزی

تویی خورشید و ماه من به هر بزمی و هر بامی

به بزمت می نشینم گر فلک می داد امدادی

چنان از عشق می نالم که مجنونی به زنجیری

تویی هم حور و هم غلمان تویی هم خلد و هم کوثر

مرا تا می دهد چشم تو جام باده، می نوشم

در افتاده ست مرغ دل به چین زلف مشکینت

چنان بر گریه ام لعل می آلود تو می خندد

الا ای طرهٔ جانان، من از چین تو در بندم

فروغی تا صبا دم می زند از خاک پای او