یار بی پرده کمر بست به رسوایی ما

قامت افروخته می رفت و به شوخی می گفت

او ز ما فارغ و ما طالب او در همه حال

قتل خود را به دم تیغ محبت دیدیم

جان بیاسود به یک ضربت قاتل ما را

حالیا مست و خرابیم ز کیفیت عشق

هر کجا جام می آن کودک خندان بخشد

نقد دنیا به بهای لب ساقی دادیم

شب ما تا به قیامت نشود روز، که هست

مگرش زلف تو زنجیر نماید ور نه

دل ز وصلت نتوان کند، بهل تا بکند

ناتوان چشم تو بر بست فروغی را دست