سر راهش افتادم از ناتوانی

کسی کاو به دل ناوکش خورد گفتا

ز چشمی است چشم امیدم که هرگز

زبان از شکایت بر دوست بستم

نشان خواهی از وی، ز خود بی نشان شو

کسی داند احوال پیران عشقش

به هجران مرا سهل شد دادن جان

دریغا که از ماه رویان ندیدم

شنیدن توان نغمهٔ ارغنون را

من و زخم کاری، تو و دل شکاری

تو و عشوه کردن، من و دل سپردن

بکش خنجر کین به جان فروغی