این سر که به تن دارم مست می ناب اولی

این است اگر ساقی، می خور ز حساب افزون

هر جا بت سر مستی با جام شراب آید

آن خواجه که می دانم جرم همه می بخشد

دوشینه سیه چشمی در خواب خوشم گفتا

گفتم ز لب نوشت صد بوسه طمع دارم

از چشم بد مردم ایمن نتوان بودن

ابروی کمان دارش پیوسته به چین خوش تر

این پسته که او دارد خندان ز قدح خوش تر

گنجینهٔ مهر او در سینه نمی گنجد

تخمی که به دل کشتم آب از مژه می خواهد

اشعار فروغی را با نافه رقم باید