ای زلف تو بر هم زن فرزانگی ما

سر بر دم تیغ تو نهادیم به مردی

با ما نشدی محرم و از خلق دو عالم

آن مرغ اسیریم به دام تو که خوردند

گفتم که کسی نیست به بیچارگی من

گفتم که بود قاتل صاحب نظران، گفت

عالم همه را سوخت به یک شعله فروغی