چو در میناست می، یاقوت رخشان است پنداری

چو افتد در بلورین کاسه عکس طلعت ساقی

عبیر آمیز و عنبربیز و عطرانگیز می آید

گل آتش زد چاک سینه اش دامان گلشن را

ز کویش دوش می آمد خروش حسرت انگیزی

کسی نشنیده هرگز داد دلهای مسلمانان

رسنهای رسا از هر طرف تابیده گیسویش

ز تقریری که واعظ می کند بر عرشهٔ منبر

نمی گردد زمانی خاطرم جمع از پریشانی

مرا تا چند گویی بگذر از جانان به آسانی

گرفت از من بهای بوسه لعلش جان شیرین را

فروغی از مه رخسار ساقی بزم شد روشن

خدیو ذره پرور ناصرالدین شاه نیک اختر

شه بخشندهٔ عادل، گهر بخشای دریادل