علاقهٔ تو خلاصم نمود از هر بندی

گزیده مار نلرزد دلش به هیچ گزندی

دلی به زخم تو بستم فغان اگر نپسندی

کدام تیر گشادی که خسته ای نفکندی

گهی ز تیشهٔ نازت چه ریشه ها که نکندی

ز رشک قامت موزون شکست سرو بلندی

چنین دهن که تو داری چرا به غنچه نخندی

چه احتیاج که بر آتش افکنند سپندی

همه اسیر کمندند و تو سوار سمندی

کز آستان تو نومید رفت از پس چندی

که غیر بحر ز دستش ندیده ام گله مندی