زان سر زلف مرا بی سرو سامان کردی

من به سودای غمت اشک به دامن کردم

سینه صد چاک و جگر پاره خدا را بنگر

حیرتی دارم از آن صورت زیبا که تو راست

عندلیب دل من نغمه سرا شد روزی

خون بهای دلم از لعل گهربار بیار

نام شمشیر تو آسایش جان باید کرد

سالها در طلبت گوشه نشینی کردم

هم نشینان تو از بوی ریاحین مستند

تا فروغی نظری در رخ زیبای تو کرد