که خواجه در غضب آمد ز بی گناهی من

که در گدایی او بود پادشاهی من

که غمزهٔ تو درآید به عذرخواهی من

نه اشک سرخ و رخ زرد و رنگ کاهی من

گواه من نبود غیر بی گواهی من

که رحم در دلت آید ز بی پناهی من

مگو نداشت اثر آه صبحگاهی من

به خون دلیر نشد دلبر سپاهی من

که فتنه راست شد از فر کج کلاهی من