بی خبر از خمار صبح گهیم

سر مویت به عالمی ندهیم

خانه بر دوش ملک پادشهیم

همره ما بیا که خضر رهیم

خاکسار بتان کج کلهیم

کشتی جرم و لنگر گنهیم

تا نگوید کسی که دل سیهیم

با وجودی که مرد صد سیهیم

کز کمندش به هیچ رو نجهیم

که ز اندازه پا برون ننهیم

بی نیاز از فروغ مهر و مهیم