تا هست نشانی از نشانم

تا ساغر من پر از شراب است

تا در کفم آستین ساقیست

در مرهم زخم خود چه کوشم

دردا که به وادی محبت

گفتی منشین به راه تیرم

پیوسته ببوسم ابروانت

بالای تو تا نصیب من شد

گفتم که بنالم از جفایت

بالم مشکن که شاه بازم

مرغ کهنم در این چمن لیک

دیدم ز محبتش فروغی