در حلقهٔ میخواران، نیک است سرانجامم

وه وه که چه نیکو شد آغازم و انجامم

داد از مه بی مهرم، آه از طمع خامم

بگسل همه زنارم، بشکن همه اصنامم

ور چهره نیفروزی کی صبح شود شامم

هم گوشهٔ ابرویت سرمایهٔ آرامم

آرام کجا گیرم تا با تو نیارامم

تا با تو نیامیزم کی شاد شود کامم

در گوشهٔ تنهایی من بندهٔ گمنامم

هم شیر شود صیدم، هم چرخ شود راهم

کز چشم غزال او شایستهٔ انعامم