من مست می پرستم، من رند باده نوشم

من با حضور ساقی کی توبه می نمایم

از می طرب نزاید روزی که من ملولم

با چین طرهٔ او مشک ختن بپاشم

گفتم که با تو خواهم روزی روم به گلشن

تا ز اقتضای مستی دامان او بگیرم

دانی چرا سر و جان از من نمی ستاند

بخت بلندم آخر سر حلقهٔ جنون ساخت

در پردهٔ محبت جبریل ره ندارد

ای چشمه سار خوبی یک ره ز عین رحمت

ای گل که می خراشد خار غمت دلم را

آن مهوشم فروغی از بس که دوش می داد