آستانت را ببوسم، آستینت را بگیرم

نه به جز یاد سر زلف تو فکری در ضمیرم

در همه شهری عزیزم من که در چشمت حقیرم

خواجهٔ آزادگانم من که در بندت اسیرم

پادشاه لامکانم من که در ملکت فقیرم

کوس عشرت می زنم روزی که بردوزی به تیرم

تا تو عاشق می کشی من کشتهٔ منت پذیرم

آخر ای شیرین شمایل می کشی زین زود و دیرم

ای جوان سرو بالا دستگیری کن که پیرم

من ز عشقت با همه دردی که دارم ناگزیرم

گر نقاب از چهره بردارد نگار بی نظیرم

عشق فارغ کرده است از تابش مهر منیرم