عشق بگسست چنان سلسله تدبیرم

خنده زد لعل تو بر گریهٔ شورانگیزم

روزگاری است که پیوسته بدان ابرویم

عشق برخاست که من آتش عالم سوزم

یک سر موی من از دوست نبینی خالی

دست من دامن ساقی زدم از بخت جوان

خم زنار من آن زلف چلیپا نشود

به خرابی خوشم امروز که فردا ز کرم

آه اگر خواجهٔ من بنده نوازی نکند

بخت برگشته به امداد من از جا برخاست

آهوی چشم کمان دار تو نخجیرم ساخت

گر فروغی ز دهان قند ببارم نه عجب