دیری است که دیوانه آن چشم کبودم

از روی فروزندهٔ او پرده فکندم

بینایی من در رخش از گریه فزون شد

وقتی در دل را به رخم باز نمودند

تا بر سر بازار غمش پای نهادم

برهانده مرا عشق هم از دین و هم از کفر

ای کاش که بر دامن ناز تو نشنید

صف های ملائک همه در عالم رشکند

فارغ شدم از فکر پراکنده فروغی