چندان به سر کوی خرابات خرابم

گر کار تو فضل است چه پر وا ز گناهم

افسانه دوزخ همه باد است به گوشم

آه سحر و اشک شبم شاهد حال است

نخجیر نمودم همه شیران جهان را

سر سلسله اهل جنون کرد مرا عشق

گر چشم سیه مست تو تحریک نمی کرد

زان پیش که دوران شکند کشتی عمرم

بر منظر ساقی نظر از شرم نکردم

گفتم که به شب چشمهٔ خورشید توان دید

از تنگی دل هر چه زدم داد فروغی