آن را که اول از همه خواندی به سوی خویش

جویی ز خون دیده گشادم به روی خویش

نتوان به قول زاهد بیهوده گوی شهر

کی می رسی به حلقهٔ رندان پاکباز

ای نوبهار حسن خزانت ز پی مباد

هر بسته ای گشاده شود آخر از کمند

گیرد سپهر چشمهٔ خورشید را به گل

دانی چرا نشسته به خاکستر آفتاب

من جان به زیر تیغ تو آسان نمی دهم

بوسیدن گلوی تو بر من حرام باد

امشب فروغی آن مه بیدار بخت را