تیرباران قضا را سپر از جان باید

دامن کفر رها کن گرت ایمان باید

هر که را بویی از آن زلف پریشان باید

هر که را کامی از آن غنچهٔ خندان باید

خاکش اندر لب و چاکش به گریبان باید

زان که بر دامن جو سرو خرامان باید

تشنه کامان تو را چشمهٔ حیوان باید

شمع افروخته را رو به شبستان باید

که گلستان تو را مرغ غزلخوان باید