طلب بوسهٔ جانان به لب آرد جان را

که از این خاک توان یافت سر و سامان را

گر شبی شانه کند موی عبیر افشان را

که به یک عشوه زند راه دو صد شیطان را

ترسم آخر که به سختی شکند پیمان را

یا رب از کشتی ما دور کن این توفان را

این قدر نیست که سیراب کند عطشان را

خوش تر آن است که از دل نکشم پیکان را

که زنی تیرش و بر هم نزند مژگان را

لعل جان بخش تو از بوسه دهد تاوان را

که مسخر نتوان ساخت دل سلطان را

که به هم دستی شمشیر گرفت ایران را