آشیان دل یک سلسله را بر هم زد

فتنه عشق چو گیسوی تواش بر هم زد

آتش عشق تو بر محرم و نامحرم زد

که زنخدان تو آتش به چه زمزم زد

پس چرا زلف تو صد حلقه درین ماتم زد

که به دل داغ تو را در عوض مرهم زد

زان که شیطان به همین دانه ره آدم زد

خنجری بر دل صد پارهٔ ما محکم زد

آستین هم نتوان بر مژهٔ پرنم زد

پس از آن کلک قضا دایرهٔ عالم زد

که به ساقی نتوان شکوه ز بیش و کم زد