در خون خود از جنبش مژگان تو افتد

هر دیده که بر چاک گریبان تو افتد

مرغی ز قفس چون به گلستان تو افتد

خواهد که سرش بر سر میدان تو افتد

هر گه که به یاد لب خندان تو افتد

نازم سر گویی که به چوگان تو افتد

دربند سر زلف پریشان تو افتد

بگذار فروغی به شبستان تو افتد

چون چشم ملائک به شهیدان تو افتد

می ترسم از این شعله که بر جان تو افتد