شاید که نگاهش گه کشتن به من افتد

تا سایهٔ شیرین به سر کوه کن افتد

هر دل که در آن جعد شکن بر شکن افتد

چون دیده بدان غمزهٔ ناوک فکن افتد

آزاد نگردیده به چاه ذقن افتد

فریاد گر این قصه دهن بر دهن افتد

من بر سر حرف آیم و غیر از سخن افتد

گر چشم تو بر کشتهٔ خونین کفن افتاد

حاشا که به دنبال غزال ختن افتد

تا از نظرش جلوهٔ سرو و سمن افتد