نازم خدنگ غمزهٔ آن دل پذیر را

مایل کسی به شه پر فوج فرشته نیست

منعم ز سیر صورت زیبای او مکن

وقتی به فکر حال پریشان فتاده ام

مقبول اهل راز نگردد نماز من

فرخنده منظری شده منظور چشم من

شد گیسوان سلسله مویی کمند من

تا باد صبح دم زد از آن زلف و خط و خال

هر دل که شد به گوشهٔ چشم وی آشنا

بوسی نمی دهد به فروغی مگر لبش

زیب کلاه و تخت محمد شه دلیر