دی چو تیر از برم آن ترک کمان دار گذشت

با وجودی که نه شب دیده ام او را و نه روز

چه نگه بود که دل از کف عشاق ربود

گر صفای می ناب و رخ ساقی این است

تا دلت خون نکند لاله رخی کی دانی

قامت شاخ گل از بار خجالت خم شد

عاشقان رخ آن تازه جوان پیر شدند

طالع خفته ام از خواب برآمد وقتی

من که از سلطنت امکان گذشتن دارم

گر به یک لحظه دو صد بار کشی در خونم

عشقت از چار طرف بست ره چارهٔ ما

چه کنم گر نکنم صبر فروغی در عشق