خوش است اگر ز تو ما را دل غمینی هست

ز زلف و روی تو تا عشقم آگهی درداد

حدیث نافهٔ چین می کنند مردم شهر

به دیده تا نکشم خاک آستان تو را

آیا برید صبا چون رسی بدان وادی

نیاز می کشدم در گذرکه صنمی

نشسته ام به سر راه ناوک اندازی

کمین گشاده به صید دلم کمان داری

فروغی از کف من برده آفتابی دل