شب سیاهی کرد و بیماری گرفت

دیده از دیدن نمی ماند ، دریغ

رفت و در من مرگزاری کهنه یافت

آن بیابان دید و تنهاییم را

چون جنینی پیر ، با زهدان به جنگ

زنده ، اما حسرت زادن در او

خود پسند از درد خود نا خواستن

خنده ام غمناکی بیهوده ای

غربت سنگینم از دلدادگیم

نامده هرگز فرود از بام خویش

کرم خاک و خاکش اما بویناک

ناشناس نیمهٔ پنهانیَش

کو به کو در جستجوی جفت خویش

جویدش گهگاه و ناباور از او

هر دو در بیم و هراس از یکدگر

عشقشان ، سودای محکومانه ای

آه اگر راهی به دریاییم بود

گر به مردابی ز جریان ماند آب

جانش اقلیم تباهی ها شود

آهوان ، ای آهوان دشتها

جویباری یافتید آوازخوان

جاری از ابریشم جریان خویش

یال اسب باد در چنگال او

ران سبز ساقه ها را می گشود

بر فرازش ، در نگاه هر حباب

خواب آن بی خواب را یاد آورید