سکهٔ خورشید را در کورهٔ ظلمت رها سازند

برگِ زرد ماه را از شاخهٔ شبها جدا سازند

پنجهٔ خشم خروشانم جهان را زیر و رو می ریخت

کوه ها را در دهان ِ باز دریاها فرو می ریخت

می فشاندم خون آتش در رگ خاموش جنگلها

دختر آتش برقصد مست در آغوش جنگلها

تا ز بستر رودها ، چون مارهای تشنه ، برخیزند

در دل مردابِ تار آسمان شب فرو ریزند

زورق سرمست عطر سرخ گلها را روان سازند

بار دیگر ، در حصار جسمها ، خود را نهان سازند

آب کوثر را درون کوزهٔ دوزخ بجوشانند

از چراگاه بهشت سبز ِ تَردامن برون رانند

در سراشیب خطایی تازه می جستم پناهی را

لذت تاریک و درد آلود ِ آغوش ِ گناهی را