من رسیدم ز ره غبار آلود

بر لبانم سلام گرمی بود

کوچه می سوخت در تب خورشید

پیش می رفت و سخت می لرزید

گرد آلوده ، تیره و دلگیر

همچو ارواح پای در زنجیر

خالی از آب و از نشانهٔ او

گوش من پر شد از ترانهٔ او

کاسه های شکسته را می ماند

با نوایی حزین اذان می خواند

کودکان ، پا برهنه ، سنگ به دست

باد ناگه دریچه ای را بست

بوی نمناک گور می آمد

آشنایی ز دور می آمد

دستهایی مرا به خود خواندند

دستهایی مرا زخود راندند

موج می زد چو چشمه ای لرزان

سبزی پیری و غبار زمان

در کدامین مکان نشانهٔ اوست ؟

خالی از بانگ کودکانهٔ اوست

ناگهان پیکرش چو گل رویید

آه ، در وَهم هم مرا می دید !

گفتم آهسته : این تویی کامی ؟

هیچ باقی نمانده جز نامی

من رسیدم ز ره غبار آلود

شهر من گور آرزویم بود