روشن از جلوه های مهتابست

که خیال تو خوشتر از خوابست

می خزم در سکوت بستر خویش

می نهم سر به روی دفتر خویش

در بلور ظریف آوایم

می دود همچو خون به رگهایم

روح شبگرد مه گذر کرده

دامن از عطر یاس تر کرده

می شکوفد چو لاله گرم نیاز

می درخشد میان هالهٔ راز

پنجه بر چنگ و رود می ساید

گوییا بوی عود می آید

با تو پیوستنی چنین باشد

سوی من گرم و دلنشین باشد

زهره بر من فکنده دیدهٔ عشق

( جاودان باشی ای سپیدهٔ عشق )