شب تیره و ره دراز و من حیران

بر شعلهٔ بی شکیب فانوسش

بر ما چه گذشت ؟ کس چه می داند

گویی که لبش به گردنم آویخت

بر ما چه گذشت ؟ کس چه می داند

من بوتهٔ وحشی نیازی گرم

من تشنه میان بازوان او

تا عطر شکوفه های لرزان را

باران ستاره ریخت بر مویم

در بستر سبزه های تر دامان

می ترسم از این نسیم بی پروا

ترسم که ز پیکرم میان جمع