شادم که در شرار تو می سوزم

شادم که بعد وصل تو باز اینسان

پنداشتی که چون ز تو بگسستم

اما چه گویمت که جز این آتش

شبها چو در کنارهٔ نخلستان

فریادهای حسرت من گویی

شب لحظه ای به ساحل او بنشین

شب لحظه ای به سایهٔ خود بنگر

من با لبان سرد نسیم صبح

من آن ستاره ام که درخشانم

غم نیست گر کشیده حصاری سخت

من آن کبوترم که به تنهایی

شادم که همچو شاخهٔ خشکی باز

گویی هنوز آن تن تبدارم

در دل چگونه یاد تو می میرد

یاد تو آن خزان دل انگیزی است

بگذار زاهدان سیه دامن

نام مرا به ننگ بیالایند

اما من آن شکوفهٔ اندوهم

شبها تو را بگوشهٔ تنهایی