یاد داری که زمن خنده کنان پرسیدی

چهره ام را بنگر تا به تو پاسخ گوید

چه ره آورد سفر دارم ای مایهٔ عمر؟

نگهی گمشده در پردهٔ رویایی دور

چه ره آورد سفر دارم ... ای مایهٔ عمر ؟

لب گرمی که بر آن خفته به امید نیاز

ای بسا در پی آن هدیه که زیبندهٔ تست

عاقبت رفتم و گفتم که تو را هدیه کنم

چو در آیینه نگه کردم ، دیدم افسوس

دست بر دامن خورشید زدم تا بر من

حالیا ... این منم این آتش جانسوز منم

بازوان را بگشا تا که عیانت سازم