باز من ماندم و خلوتی سرد

یاد عشقی که با حسرت و درد

روی ویرانه های امیدم

مرده ای چشم پر آتشش را

ناله کردم که ای وای ، این اوست

خنده ای بر لبانش گذر کرد

قلبم از فرط اندوه لرزید

وای بر من ، که من کشتم او را

او به من دل سپرد و به جز رنج

با غروری که چشم مرا بست

من به او رنج و اندوه دادم

وای بر من ، خدایا ، خدایا

در سکوت لبم ناله پیچید

چشم من از دل تیرگیها

همچو طفلی پشیمان دویدم

تا بگویم که دیوانه بودم

دامنم شمع را سرنگون کرد

ناله کردم مرو ، صبر کن ، صبر

وای برمن ، که دیوانه بودم

وای بر من ، که من کشتم او را