یک روز بلند آفتابی

امواج تو را به من رساندند

چشمان تو رنگ آب بودند

در غربت آن جهان بی شکل

از تو تا من سکوت و حیرت

ما را می خواند مرغی از دور

در ما تب تند بوسه می سوخت

در زورق آبهای لرزان

می زد ، می زد درون دریا

امواج ، امواج ناشکیبا

دستانت را دراز کردی

لبهایت با سلام بوسه

یک لحظه تمام آسمان را

خود را و تو را و زندگی را

گویی که نسیم داغ دوزخ

چون قطره ای از طلای سوزان

آنگاه ز دوردست دریا

بی آنکه مرا به خویش آرند

پنداشتم آن زمان که عطری

یا دست خیال من تنت را

پنداشتم آن زمان که رازیست

شاید که مرا به خویش می خواند