روز ِاول پیش خود گفتم

روز دوم باز می گفتم

روز سوم هم گذشت اما

ظلمت زندان مرا می کشت

آن من دیوانهٔ عاصی

مشت بر دیوارها می کوفت

در درونم راه می پیمود

بر درونم سایه می افکند

می شنیدم نیمه شب در خواب

در صدایم گوش می کردم

شرمگین می خواندمش بر خویش

در میان گریه می نالید

بانگ او آن بانگ لرزان بود

لیک درمن تا که می پیچید

مرده ای کز پیکرش می ریخت

قلب من در سینه می لرزید

در سیاهی پیش می آمد

چون به من نزدیکتر می شد

می نشستم خسته در بستر

زورق اندیشه ام ، آرام

باز تصویری غبار آلود

زان اطاق ساکت سرشار

در سیاهی دستهای من

شکل سرگردانی من بود

ریشه هامان در سیاهی ها

یکدگر را سیر می کردیم

می نشستم خسته در بستر

زورق اندیشه ام ، آرام

روزها رفتند و من دیگر

آن من سرسخت مغرورم

بگذرم گر از سر پیمان

می نشینم ، شاید او آید