با نگاه خود اشاره گر نشسته اید

بر جهان نظاره گر نشسته اید

نامه های عاشقانه پاره می کنم

دامن از غمش پر از ستاره می کنم

جور بیکرانه و بهانه خوشتر است

ناز و عشوه های زیرکانه خوشتر است

دیگر آن نشاط و نغمه و ترانه مُرد

آخر آن نوای گرم عاشقانه مُرد

سر نهاده ام به روی نامه های او

جستجو کنم نشانی از وفای او

از دو رویی و جفای ساکنان خاک

ای ستاره ها ، ستاره های خوب و پاک

تا که کام او ز عشق خود روا کنم

زین سپس به عاشقان با وفا کنم

سر به دامن سیاه شب نهاده اید

روزنی بسوی این جهان گشاده اید

ای ستاره ها ، چه شد که او مرا نخواست ؟

پس دیار عاشقان جاودان کجاست ؟