ز آن نامه ای که دادی و زان شکوه های تلخ

ای مایهٔ امید من ، ای تکیه گاه دور

شاید نبوده قدرت آنم که در سکوت

بگذار تا ترانهٔ من رازگو شود

تا بر گذشته می نگرم ، عشق خویش را

می نالم از دلی که به خون غرقه گشته است

این درد را چگونه توانم نهان کنم

این شعر ها که روح تو را رنج داده است

گفتم قفس ، ولی چه بگویم که پیش از این

دردا که این جهان فریبای نقشباز

اکنون منم که خسته ز دام فریب و مکر

بگشای در که در همه دوران عمر خویش

پای مرا دوباره به زنجیرها ببند

تا دست آهنین هوسهای رنگ رنگ