از من رمیده ای و من ساده دل هنوز

دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این

رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید

دیگر چگونه مستی یک بوسهٔ تو را

یاد آر آن زن ، آن زن دیوانه را که خفت

لرزید بر لبان عطش کرده اش هوس

لبهای تشنه اش به لبت داغ بوسه زد

پیچید همچو شاخهٔ پیچک به پیکرت

هر قصه ای که ز عشق خواندی به گوش او

دردا دگر چه مانده از آن شب ، شب شگفت

با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد

ای مرد ، ای فریب مجسم بیا که باز