81
غزل شمارهٔ ۹۴۶
نگاه ار میکنی جان میفزائی
تغافل میکنی دل می ربائی
قیامت در قیامت می نماید
قیامت را بقامت می نمائی
مرا صد غصه از دل میگشاید
ز زلفت گره چون میگشائی
غمم ز آینهٔ دل میزداید
ز دل گر کینهٔ من میزدائی
حیاتی بر حیاتم میفزاید
چو در لطف نهانم میفزائی
تنت هر موی دارد مویهٔ فیض
چو حرف عشق جانان می سرائی
سر درج حقایق میگشاید
چو در وصف بتان لب میگشائی